اميرالمؤمنين(ع) درباره برخورد با گناهكاران

بر كسانى كه گناه ندارند و از سلامت دين برخورداند، سزاست كه بر گناهكاران و نافرمانان رحمت آرند و شكر اين نعمت بگذارند چندان كه اين شكرگزارى آنان را مشغول دارد و به گفتن عيب مردمان وانگذارد. تا چه رسد به عيبجويى كه برادر را نكوهش كند و به آن چه بدان گرفتار است سرزنش كند. آيا به خاطر ندارد كه خدا چگونه بر او بخشيد و گناهان او را كه از گناهى كه بدان ديگرى را سرزنش مى‏كند بزرگ‏تر بود پوشايند. چگونه او را به گناهى سرزنش مى‏كند كه خود مانند آن را مرتكب شده است و اگر چنان گناهى نداشته گناهان ديگرى داشته كه از آن گناه بزرگ‏تر است و به خدا سوگند اگر گناهى كه كرده بزرگ نيست و گناهى كوچك است جرأت او را بر گفتن زشتى مردمان بايد گناهى بزرگ‏تر شمرد.

اى بنده خدا در عيب‏گيرى كسى كه گناهى كرده است شتاب مكن زيرا اميد مى‏رود كه آن گناه را بر او ببخشند و بر گناه كوچك خود ايمن مباش! شايد كه تو را بر آن عذاب كنند پس اگر از شما كسى عيب ديگرى را دانست بر زبان نراند به خاطر عيبى كه در نزد خود مى‏داند و شكر بر كنار ماندن از گناه او را باز دارد از آن كه ديگرى را كه به گناه بزرگ‏تر گرفتار است بيازارد.