فضل و دانش امام باقر(عليه السلام)

امام محمّدباقر(عليه السلام) در دوران امامت خود، به نشر و پخش معارف دين به ويژه فقه و احکام اسلامی‌‌ پرداخت و ضمن حلّ مشکلات علمی‌‌ به تعليم و تربيت شاگردانی فاضل و آگاه مانند: محمّدبن مسلم، زرارةبن اعين، ابونصير، هشام بن سالم و جابربن يزيد و حمران بن اعين و بُريدبن معاويه عجلی، همّت گماشت.

آن حضرت در فضل و فضيلت، زهد و تقوا، اخلاف و معاشرت، سر آمد بزرگان بنی‌هاشم در عصر خود بود. آوازه علوم و دانش او چنان اطراف و اکناف پيچيده بود که ملقّب به باقرالعلوم; يعنی شکافنده دانش‌ها گرديد.

ابن حجر هيتمی‌‌ درباره او می‌‌نويسد:«محمّد باقر به اندازه ای گنج‌های پنهان معارف و دانش‌ها را آشکار ساخته، حقايق احکام و حکمت‌ها و لطايف دانشها را بيان نموده که جز بر عناصر بی بصيرت يا بد سيرت پوشيده نيست و از همين جاست که وی را شکافنده دانش و جامع علوم و برافروزنده پرچم دانش خوانده اند .»

امام باقر(عليه السلام) در سخنان خود، اغلب به آيات قرآن کريم استناد می‌‌نموده و از کلام خدا شاهد می‌‌آورده و فرموده است: «هر مطلبی را گفتم، از من بپرسيد که در کجای قرآن است تا آيه مربوط به آن موضوع را معرّفی کنم.»