پرتوى از سيره و سيماى امام حسن مجتبى(عليه السلام)

امام حسن(عليه السلام)، اوّلين فرزند امام علی و فاطمه زهرا(عليهما السلام)، در نيمه ماه رمضان سال دوم يا سوم هجری در شهر مدينه به دنيا آمد و بعد از شهادت امام علی(عليه السلام) شش ماه حکومت کرد و در سال پنجاه هجری، به وسيله زهری که همسرش جعده به دستور معاويه به او خوراند، در ۴‌۸‌ سالگی به شهادت رسيد.مزار شريفش در قبرستان بقيع، در کنار سه امام معصوم ديگر، زيارتگاه خيل شيفتگان آن حضرت است.

پيامبر(صلی الله عليه وآله وسلم)فرمود: پروردگارا! من او را دوست می‌دارم پس او را دوست داشته باش. و فرمود: حسن و حسين دو سرور جوانان اهل بهشت اند. ابن عبّاس گفت: حسن بر دوش پيامبر سوار بود، شخصی به آن حضرت گفت: ای پسر! خوب مرکبی را سوار شده ای! پيامبر فرمود: بلکه او خوب راکبی است.»امام مجتبی(عليه السلام) شخصيّتی آرام، با وقار، متين، بخشنده و مورد توجّه مردم بود.

به فقيران و بينوايان رسيدگی می‌نمود و بيش از حدّ در خواست آنها به آنان کمک می‌کرد تا زندگیشان تأمين گردد، زيرا روا نمی‌ديد که سائلی بيش از يک بار از او چيزی بخواهد که موجب شرمساریاش شود. او در طول عمرش دو بار تمام ثروت و دارايی خويش را در راه خدا بخشيد و سه بار تمام اموال خود را وقف کرد، نيمی‌ از آن را برای خود و نيمِ ديگر آن را در راه خدا بخشش نمود.

امام مجتبی(عليه السلام)، فردی شجاع، دلير و مبارز بود و در جنگهايی که در رکاب پدرش اميرالمؤمنين(عليه السلام) می‌جنگيد در خطّ مقدّم حرکت می‌کرد. او در جنگ جمل و صفيّن از مبارزان پرتلاش لشکر آن حضرت بود.