پرتوی از سيره و سيمای سالار شهيدان(عليه السلام)

ميلاد با برکت حضرت ابی عبداللّه الحسين(عليه السلام)، دومين فرزند امام علی و فاطمه زهرا(عليهما السلام) بنا بر مشهور، روز سوم شعبان سال چهارم هجری در مدينه بوده است. پس از ولادت، پيامبر اکرم(صلی الله عليه وآله وسلم) نام وی را «حسين» گذاشت، آن گاه او را بوسيد و گريست و فرمود: تو را مصيبتی عظيم در پيش است، خداوندا! کشنده او را لعنت کن!

امام حسين(عليه السلام) مدّت هفت سال با رسول خدا(صلی الله عليه وآله وسلم)بود و در اين مدّت، آن حضرت خود متصدّی غذا دادن و علم و ادب آموختن به امام حسين(عليه السلام)بود. شدّت علاقه پيامبر اکرم(صلی الله عليه وآله وسلم) به حسين(عليه السلام) به قدری بود که کوچکترين ناراحتی او را نمی‌توانست تحمّل کند.

روزی پيامبر از در خانه فاطمه(عليها السلام) می‌گذشت، صدای گريه حسين را شنيد، وارد خانه شد و به دخترش فرمود: مگر نمی‌دانی که گريه حسين در من چقدر مؤثّر است، آن گاه طفل را بوسيد و گفت:«خداوندا! من اين کودک را دوست دارم تو نيز او را دوست بدار.»حديث معروف «حُسَيْنٌ مِنّی وَ أَنـَا مِنْ حُسَيْن، أَحَبَّ اللّهُ مَنْ أَحَبَّ حُسَيْناً، حُسَيْنٌ سِبْطٌ مِنَ الاَْسْباطِ.» يعنی: «حسين از من است و من از حسينم، خداوند دوست دارد کسی را که حسين را دوست می‌دارد، حسين سبطی از اسباط است.» موردِ قبول شيعه و سنّی است.

پس از رحلت آن بزرگوار، مدّت سی سال در کنار پدرش علی(عليه السلام) به سر برد و در همه حوادث پرتلاطم دوران آن حضرت حضوری پرتلاش داشت. پس از شهادت اميرمؤمنان(عليه السلام) ده سال تمام همراه و همگام با برادر عزيزش امام حسن(عليه السلام)زندگی کرد و پس از شهادت برادر در سال ۵‌۰‌ هجری، به مدّت ده سال، به ارزيابی حوادث زمان پرداخت و بارها به معاويه پرخاش کرد و پس از مرگ او در برابر حکومت يزيد، شجاعانه ايستادگی و از بيعت با او خودداری کرد، تا اين که در محرّم سال ۶‌۱‌ هجری به همراه گروهی از بستگان و ياران باوفايش، در سرزمين کربلا به شهادت رسيد.