سخن چينی درباره امام(عليه السلام)

پاره ای از فعّاليّت‌های امام کاظم(عليه السلام) به وسيله سخن چينان به‌هارون الرّشيد می‌رسيد و اين امر، کينه و خشم او را برمی‌انگيخت. به او خبر دادند که از سراسر جهان اسلام، اموالی هنگفت نزد امام موسی بن جعفر(عليه السلام) جمع آوری می‌گردد و از شرق و غرب برای او حمل می‌شود و او را چندين بيت المال است. هارون به دستگيری امام(عليه السلام) و زندانی کردن او فرمان داد، يحيی برمکی آگاه شد که امام(عليه السلام) در پی کار خلافت برای خويش افتاده است و به پايگاه‌های خود در همه نقاط کشور اسلامی‌ نامه می‌نويسد و آنان را به سوی خويش دعوت می‌کند و از مردم می‌خواهد که بر ضدّ حکومت قيام کنند، يحيی به‌هارون خبر داد و او را عليه امام(عليه السلام) تحريک کرد. هارون امام را به زندان افکند و از شيعيانش جدا ساخت و امام(عليه السلام) روزگاری دراز، شايد حدود چهارده سال، در زندان‌هارون گذراند.

امام(عليه السلام) در زندان نامه ای به‌هارون فرستاد و در آن نامه نفرت و خشم خود را به او ابراز فرمود، متن نامه چنين است:«هرگز بر من روزی پربلا نمی‌گذرد، که بر تو روزی شاد سپری می‌گردد، ما همه در روزی که پايان ندارد مورد حساب قرار می‌گيريم و آنجاست که مردم فاسد زيان خواهند ديد.»امام کاظم(عليه السلام) در زندان، شکنجه‌ها و رنجهای فراوان را تحمّل کرد، دست و پای مبارکش را به زنجير می‌بستند و آزارهای کشنده بر او روا می‌داشتند.