‏ حضرت علي (ع) مي فرمايد:

از گفتار خداوند استفاده كنيد، و پند بگيريد از اندرزهاى خداوند، و پندهاى خدا را بپذيريد.

به درستى كه خداوند آشكارا جاى عذرى براى شما نگذاشت، و حجت را بر شما تمام كرد.

و همه چيز را از اعمالى كه دوست مى‏دارد و يا ناخوش مى‏شمارد برايتان بيان كرد تا به دنبال آن رويد و از اين دور شويد.

پس همانا رسول خدا (ص) مى‏فرمود:

«همانا بهشت در محاصره دشواريها و همانا جهنم در محاصره هوسهاى دنيوى است».

بدانيد كه هيچ يك از طاعات خدا جز با كراهت انجام نپذيرد، و هيچ معصيتى نيست كه با شهوت انجام نگيرد.

پس خدا آن كس را كه شهوت را در خود فرو بنشاند مورد رحمت قرار دهد. و هواى نفس را از بين ببريد، زيرا كه اين نفس مشكل‏ترين چيز است براى باز داشتن، و هميشه بر اثر خواهش و هوس به معصيت شوق دارد.

اى بندگان خدا، بدانيد كه مؤمن روز را به شب و شب را به روز نمى‏آورد، مگر آنكه نفس خود را نزد خويش متهم كند. پيوسته آن را سرزنش مى‏كند و بيش از آنچه نموده است از آن‏ مى‏طلبد.

پس مانند كسانى باشيد كه پيش از شما در دنيا بودند و حال رفته‏اند و مثل كسانى كه جلو رويتان زندگى را بدرود گفته‏اند كه آنها همانند مسافرى كه خيمه و خرگاهش را از جايى بكند و از آن كوچ كند بار سفر آخرت را بستند و راه را در سپردند.

و بدانيد كه اين قرآن پند دهنده‏اى است كه خيانت نكند، و راهنمايى كه گمراه نكند، و سخنگويى كه دروغ نگويد. و كسى با اين قرآن ننشست مگر آن كه از پيش آن برخيزد با فزونى و نقصان: فزونى در رستگارى، و نقصان در نابينايى.

و بدانيد كسى را بعد از قرآن نيازى نيست و كسى را پيش از قرآن بى‏نيازى نيست پس همواره شفاى دردهاى خود را از قرآن بخواهيد و در گرفتارى از آن كمك بطلبيد، چون قرآن بزرگترين رهايى دهنده و بهبود دهنده دردهاست كه همانا كفر و كژى و گمراهى است.

پس بخواهيد از خدا به آن، و به آن توجه كنيد با محبت خدا، و آن را وسيله خواهش از بندگان قرار ندهيد زيرا توجه بندگان به خدا مانند قرآن نيست.

و بدانيد كه قرآن شفيعى است كه شفاعتش پذيرفته شود، و گوينده‏اى است كه تصديق شود.

و هر كس كه در روز رستاخيز قرآن شفيع او باشد نه رنج شرمسارى مى‏برد و نه وا مى‏ماند.

‏فرازي از نهج‏البلاغه(ترجمه آقاميرزايى)، خطبه176  ‏صفحه ي189