وصیت افلاطون

«خدایت را بشناس! و حقّ او را پاس دار! و تعلیم را مداومت بخش! دانشمندان را به فزونی کردارشان میازمای! بل احوال آنان را در دوری از بدی و فساد مراقبت کن!از خدای چیزی مخواه که سود آن دائمی نیست! و یقین دار که همه بخششها نزد اوست! و بدان که انتقام خدا از بندگانش برای ملامت و نکوهش نیست، بلکه برای تأدیب است... و مخواب، مگر آن گاه که نفس خویش را در سه چیز به حساب گیری:

1. اندیشه کنی که در آن روز از تو خطایی سر زده است یا نه؟

2. آنکه بنگری در آن روز خیری انجام داده ای یا نه؟

3. آنکه با تقصیر خویش، عبادتی را از دست داده ای یا نه؟

... و حکیم مشمار کسی را که به لذتی از دنیا شادمان، یا به رنجی از آن، اندوهگین شود! و پیوسته به یاد مرگ باش! و بسیار اندیشه کن و کم بگو!... .»

کشکول شیخ بهایی، ص 495.