گلستان سعدی

بزرگی را  در محفلی همی ستودند و در اوصاف جمیلش مبالغه  می نمودند.

سر از جیب تفکر برآورد و گفت:

" من آنم که  من دانم."

شخصم به چشم عالمیان خوب منظرست              وز خبث باطنم سر خجلت فتاده پیش

طاووس را  به نقش و نگاری که هست ، خلق         تحسین کنند و او خجل از پای زشت خویش

 (باب دوم گلستان سعدی-در اخلاق درویشان)