عدس يكي از حبوبات است كه از قديم‌الايام در اكثر نقاط دنيا كشت مي‌شده
است. گياه‌شناسان اعتقاد دارند كه عدس حتي قبل از تاريخ نيز وجود داشته
است. عدس از نظر مقدار پروتئين بسيار غني است و در بين گياهان فقط
لوبياي سويا بيشتر از عدس پروتئين دارد.عدس گياهي است يكساله كه ارتفاع
آن بيش از 30 سانتي‌متر نيست.
برگ‌هاي آن داراي 6 تا 14 برگچه است كه در انتهاي آن پيچك قرار دارد.
گل‌هاي عدس رنگ سفيد و داراي رگه‌هايي به رنگ بنفش است. ميوه آن غلاف
كوچكي است و معمولا در هر غلاف يك تا 3 عدس وجود دارد.
عدس دو نوع است، عدس رسمي كه دانه آن گرد و نسبتا درشت است و رنگ آن
سبز مايل به زرد و عدس ريز يا عدس قرمز كه دانه‌هاي آن ريز و به رنگ
قرمز است.
عدس از نظر طب قديم ايران معتدل و خشك است و مانند ديگر گياهان پوست و
دانه آن داراي اثرات متضاد يكديگر است. يعني پوست عدس گرم و خود عدس
قابض و به عبارت ديگر پوست آن ملين و مغز آن ضداسهال است.
عدس زيادكننده ترشحات شير است و مادران شيرده حتما بايد از آن استفاده
كنند. براي درمان زخم‌هاي دهان و گلو و ديفتري عدس را پخته و آب آن را
غرغره كنيد.
براي تقويت معده و برطرف كردن گاز معده عدس پخته را با سركه ميل كنيد.
آش عدس با روغن بادام براي دوران نقاهت بهترين غذاست.
عدس بوداده تشنگي را قطع مي‌كند، معده را نيرو مي‌بخشد صفرا را خاموش و
هيجان خون را فرو مي‌نشاند، حرارت را خاموش مي‌كند و قاعدگي دائمي را
قطع مي‌كند. |
